Faktoring

Factoring został zapoczątkowany w krajach anglosaskich, ale w Europie zadomowił się na dobre w połowie XX wieku.

Jako usługa konkurencyjna do kredytów, factoring należy do grona umów nienazwanych, zawieranych przynajmniej przez trzy podmioty: faktora (pośrednika, którym najczęściej jest bank), faktoranta (przedsiębiorcę) oraz klientów faktoranta (dłużników). Umowa polega na przejęciu zobowiązań dłużników wobec przedsiębiorcy przez określoną instytucję finansową. W ten sposób faktorant otrzymuje pieniądze na prowadzenie dalszej działalności, a na bank przechodzi cesja praw dotyczących roszczeń od dłużników faktoranta.

Factoring może przyjąć jedną z trzech form: – pełną, kiedy to faktor zobowiązany jest do całkowitego spłacenia zadłużenia, – niepełną, gdy bank spłaca tylko część zaległości dłużników faktoranta, – mieszaną, kiedy to bank spłaca zadłużenie tylko do ustalonej wcześniej kwoty. W umowie zawiera się też jedną z trzech klauzul: wyłączności, eksportową i del credere, która oznacza, że bank zgadza się ponieść odpowiedzialność za to, że dłużnik nie ureguluje swoich zobowiązań. Ważną zaletą factoringu jest jego funkcja gwarancyjna, mówiąca o tym, że bank decyduje się na wypłatę należnych przedsiębiorcy pieniędzy w określonych terminach.